เมื่อพูดถึงการเลือกตั้งประธานาธิบดี มีเคาน์ตีที่มีการแข่งขันน้อยกว่า และมีเคาน์ตีจำนวนมากที่พรรคเดโมแครตหรือรีพับลิกันได้เปรียบในคะแนนเสียงอย่างท่วมท้น มากกว่าครั้งใดๆ ในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมา หรือมากกว่านั้น ซึ่งเป็นหลักฐานพื้นฐานที่บ่งชี้ถึงการแบ่งขั้วของพรรคพวกที่เพิ่มสูงขึ้น characterizes การเมืองสหรัฐในวันนี้
มณฑลที่มีการแข่งขันทางการเมืองกลาย
เป็นเรื่องธรรมดาน้อยลงในการเลือกตั้งปี 2555 มีเขตปกครองเพียง 275 เขต – น้อยกว่า 9% ของเขตทั้งหมดและเขตเทียบเท่าทั้งหมดในประเทศ – ซึ่งมีคะแนนน้อยกว่า 5 เปอร์เซ็นต์ที่แยกพรรคเดโมแครต บารัค โอบามา และพรรครีพับลิกัน มิตต์ รอมนีย์ จากการวิเคราะห์ของ Pew Research Center ของข้อมูลการลงคะแนนระดับเขต นั่นเป็นเขตที่มีการแข่งขันอย่างใกล้ชิดน้อยที่สุดนับตั้งแต่การเลือกตั้งใหม่อย่างถล่มทลายของ Ronald Reagan ในปี 1984
เคาน์ตีที่มีการแข่งขันอย่างใกล้ชิดนั้นไม่ได้โดดเด่นใน “รัฐสวิง” ที่ได้รับความสนใจจากการหาเสียงชิงตำแหน่งประธานาธิบดีและสื่อต่างๆ แม้ว่าในปี 2555 มีการกระจุกตัวอย่างโดดเด่นในแถบมิดเวสต์ตอนบนและตามแนวชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิก แต่มณฑลที่มีการแข่งขันอย่างใกล้ชิดกลับกระจัดกระจายไปทั่วประเทศ พวกเขาสามารถพบได้ทั้งในรัฐประชาธิปไตยที่แข็งแกร่ง (เช่นแคลิฟอร์เนียและนิวยอร์ก) และรัฐส่วนใหญ่ของพรรครีพับลิกัน (เช่นเท็กซัสและนอร์ทดาโคตา)
ยกเว้นการเพิ่มขึ้นเล็กน้อยในปี 2551 จำนวนของมณฑลที่มีการแข่งขันอย่างใกล้ชิดได้ลดลงตั้งแต่ปี 2535 ในขณะเดียวกัน จำนวนของมณฑลที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีข้อได้เปรียบพรรคพวกอย่างท่วมท้นได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก
ตัวอย่างเช่น รอมนีย์ได้รับคะแนนเสียง 70% หรือมากกว่าจากการลงคะแนนเสียงเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี 2555 ซึ่งเป็นเกณฑ์ของเราสำหรับ “เขตปกครองแบบถล่มทลาย” ใน 807 เขต นั่นมากกว่าพรรครีพับลิกันอื่น ๆ ที่ได้รับจากส่วนต่างดังกล่าวอย่างน้อยตั้งแต่ปี 1976 ซึ่งเป็นปีแรกของการวิเคราะห์ของเรา ในขณะเดียวกัน โอบามาได้รับคะแนนเสียง 70% ขึ้นไปใน 105 มณฑลในปีนั้น ซึ่งมากที่สุดสำหรับพรรคเดโมแครต นับตั้งแต่จิมมี่ คาร์เตอร์ได้รับชัยชนะอย่างหวุดหวิดในปี 2519
ความเหลื่อมล้ำในมณฑลที่ถล่มทลายอาจทำให้พรรครีพับลิกันได้เปรียบอย่างท่วมท้น แต่พรรคใหญ่ทั้งสองพบว่าระดับการสนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกเขาในสถานที่ต่างๆ กัน: พรรคเดโมแครตในเขตเมืองใหญ่ พรรครีพับลิกันในเขตชนบทเล็กๆ ในปี 2555 โอบามาชนะทั้งหมดยกเว้น 16 ใน 100 มณฑลที่มีประชากรมากที่สุด มณฑลที่เขาได้รับคะแนนเสียงอย่างน้อย 70% มีประชากรเฉลี่ย 354,357 คน เคาน์ตีที่สนับสนุนรอมนีย์ในระดับ 70% หรือมากกว่านั้นกลับมีประชากรเฉลี่ยเพียง 30,552 คน (เขตการปกครองแบบถล่มทลายของ GOP ที่ใหญ่ที่สุดซึ่งมีประชากรมากกว่า 575,000 คนคือยูทาห์เคาน์ตี รัฐยูทาห์ ซึ่งเป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัยโพรโวและมหาวิทยาลัยบริคัมยังก์)
จำนวนมณฑลที่เพิ่มขึ้นซึ่งถูกครอบงำโดยพรรคใหญ่
พรรคใดพรรคหนึ่ง สะท้อนให้เห็นถึงการรวมกลุ่มของผู้ที่อยู่ในแนวร่วมประชาธิปไตยและพรรครีพับลิกันในที่ต่างๆ ซึ่งเห็นได้ชัดมาระยะหนึ่งแล้ว ดังที่รายงานของ Pew Research Center ในปี 2014 ระบุว่า มีการแบ่งแยกทางอุดมการณ์ที่ชัดเจนทั้ง สองอย่าง ในประเภทของสถานที่ที่ผู้คนต้องการอยู่อาศัยและสถานที่ที่พวกเขาอาศัยอยู่จริง โดยพวกเสรีนิยมจะเลือกเมือง ส่วนพวกอนุรักษ์นิยมนิยมเมืองเล็กๆ และพื้นที่ชนบท โดยเฉพาะอย่างยิ่ง โอบามาเอาชนะรอมนีย์ได้อย่างสบายๆ ในปี 2555 โดยได้รับคะแนนเสียงมากกว่า 5 ล้านเสียงทั่วประเทศ ขณะที่มีคะแนนเสียงเพียง 713 (22.6%) จากทั้งหมด 3,100 มณฑลของประเทศ
มณฑลที่มีประชากรมากที่สุด
เคาน์ตีที่มีการแข่งขันอย่างใกล้ชิดมีประชากรจำนวนมาก และเท็กซัสมีทั้งเทศมณฑลที่ใหญ่ที่สุด – แฮร์ริสเคาน์ตี (ซึ่งรวมถึงฮูสตัน) ซึ่งมีประชากรมากกว่า 4.5 ล้านคน – และเคเนดีเคาน์ตีที่เล็กที่สุดซึ่งมีผู้อยู่อาศัยเพียง 407 คน เขตที่มีการแบ่งเขตใกล้เคียงกันมากที่สุดในประเทศในปี 2555 คือเขตไพค์ รัฐโอไฮโอ ซึ่งรอมนีย์แซงหน้าโอบามาด้วยการโหวตเพียงครั้งเดียว (หรือน้อยกว่า 0.009 คะแนนเปอร์เซ็นต์)
สำหรับโพสต์นี้ เราอาศัยผลรวมคะแนนเสียงระดับเคาน์ตีจากการรวบรวมคะแนนเสียงและการเลือกตั้งของ CQ Press สำหรับการเลือกตั้งประธานาธิบดีทุกครั้งตั้งแต่ปี 1976 ถึงปี 2012 และ การประมาณการจำนวนประชากรในปี 2015จากสำนักสำรวจสำมะโนประชากร ในปี 2012 มีการรายงานการโหวตจาก 3,161 เคาน์ตีและ “เคาน์ตีที่เทียบเท่า” – ตำบลในหลุยเซียน่า เขตนิติบัญญัติในอลาสกา และเมืองอิสระในเวอร์จิเนียและรัฐอื่นๆ อีกสองสามรัฐ (จำนวนรวมน้อยกว่าเล็กน้อยในปีก่อนหน้า) เขตนิติบัญญัติของอลาสก้าไม่รวมอยู่ในการวิเคราะห์ประชากรเนื่องจากไม่มีข้อมูลประชากรที่เกี่ยวข้องในระดับนั้น
